„Trzymać się z dala od Arabów, bo oni obcinają głowy!”. „Nie współpracować z Iranem, ponieważ tam mordują chrześcijan!”. Te stereotypowe sformułowania wszyscy dobrze znamy. Pozornie może się wydawać, że ktoś chce nas przed kimś ostrzec; przed czymś uchronić. Nic bardziej mylnego. To bardzo pokrętne i przewrotne tłumaczenia. Nie można przecież budować poczucia bezpieczeństwa na zasiewaniu lęku. Zarówno w krajach arabskich, jak i w Iranie dominuje Islam. I to właśnie wyznawcami tej religii straszy się dziś na potęgę. Czy słusznie?
Dziwi mnie to bezkrytyczne i bezrefleksyjne poddawanie się antyislamskim stereotypom, szczególnie w Polsce, Ojczyźnie św. Jana Pawła II — papieża, który wzywał do wzajemnego poznania i dialogu z muzułmanami. Strach o którym mowa, wynika często niewiedzy. Człowiek bowiem boi się tego, czego nie zna. Na tym właśnie autorzy propagandy budują dogodny dla siebie scenariusz. Komuś wyraźnie zależy, by siać panikę i skłócać ze sobą narody. Modelowym tego przykładem jest nagonka na Syrię i Iran.
