W
książce „Kara śmierci z teologicznego i filozoficznego punktu
widzenia”, napisał Ksiądz Profesor, że «kara
śmierci stanowi wydarzenia tchnące zbyt głębokim dramatyzmem, aby
nie weszła w krąg moralnego nauczania Kościoła od samych
początków jego istnienia».
Dlaczego tak jest?
Ks. prof. dr hab. Tadeusz Ślipko:
Sedno zawartej w tym pytaniu kwestii kryje się w ideowej treści pojęcia
śmierci. Śmierć stanowi bowiem nieuchronny finał życiowego dramatu
każdego człowieka. Chociaż polega na zniszczeniu jego w czasie i
przestrzeni bytującego życia, to jednak w tym samym momencie
zapoczątkowaniem nowego, wiecznego i nieodwracalnego już trybu wiecznej
egzystencji. Wiadomo wszakże z nauki Kościoła, że nowy już ostateczny
egzystencjalny stan człowieka w świadomościowej pośmiertnej sferze
przybiera postać bądź pełni szczęścia, bądź grozy potępienia. Zależy to
od ostatecznej determinacji woli człowieka czy w sferze swej świadomej
działalności opowiedział się on po stronie dobra moralnego, czy też zła.
Wiadomo zaś z danych objawionego nam słowa Bożego, że ta właśnie sfera
obiektywnego porządku moralnego, w jego zaś ramach prawna instytucja
kary śmierci poddana jest nauczycielskiej i sakramentalnej aktywności
Kościoła Chrystusowego. Pośrednim tego potwierdzeniem są słowa św. Pawła
zawarte w Liście do Rzymian (13,2).
Mówiąc w nim o uprawnieniach władzy państwowej Apostoł stwierdza, że
„nie na próżno nosi miecz.” Zgodnie z ogólnie wśród egzegetów przyjętą
opinią w tym właśnie zdaniu zawiera się potwierdzenie uprawnienia władzy
państwowej do stosowania sankcji karnej nawet w postaci wyroków
orzekających wykonanie kary śmierci.
